"Ik wil niet altijd kwaad zijn. Ik wil het een plaats kunnen geven en in dialoog gaan"

"Ook in ben kwaad, ja.  Ik ben al heel mijn leven kwaad. Het is een kwaadheid die ik niet altijd kan plaatsen, die ik al meedraag sinds mijn kindertijd. Maar ik wil niet altijd kwaad zijn.  Wanneer ik agressief benaderd wordt of uitgescholden omwille van mijn huidskleur, wil ik mij wel opofferen om 'the bigger person'  te zijn, erboven te staan, omdat dit een manier is om mensen dichter bij elkaar te brengen."

"Ik heb deze dagen al veel verschillende emoties gevoeld. Aanvankelijk probeer je het te onderdrukken, omdat je je machteloos voelt. Het is ook zo’n  groot probleem,  je weet niet hoe je het moet aanpakken. Je leeft mee met de situatie. Het doet enorm veel pijn omdat het op zo'n absurditeit berust: een verschil in huidskleur. In België hebben we natuurlijk onze eigen geschiedenis, maar hier moeten we ook nog altijd dingen aanpakken zoals ons koloniaal verleden. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets geleerd heb over de wantoestanden in Congo. Terwijl een groot deel van onze welvaart op gebaseerd is op het leed van mensen."

"Ik begrijp dat mensen het beu zijn. Je kan niet ‘the bigger person’ zijn als je met je kop tegen het beton wordt geduwd. Je kan de situatie in België niet zomaar vergelijken met die in de VS,  maar mijn mama heeft hier ook ooit een nacht in de cel moeten doorbrengen, in haar onderbroek,  gewoon omdat ze he haar portefeuille was kwijtgeraakt en zo een taxichauffeur niet kon betalen. De chauffeur belde meteen de politie zonder eerst naar haar verhaal te luisteren. Ook de politie weigerde naar haar te luisteren, ze moest zich uitkleden voor de ogen van mannelijke agenten en ze gooiden haar in de cel. Ze had niet eens het recht om mij op te bellen. Ik was toen 16, ik had de dag erna examen. Pas een dag later heb ik mijn mama kunnen zien. Ik zie de tristesse nog voor mij, hoe denigrerend ze zich tegenover haar gedroegen. Ja, dit bestaat ook in België."

"Ik discussieer vaak met vriendinnen over dit thema op whatsapp,  en schrik soms wel van meningen die volgens mij het debat dood doen. Kijk naar de brief die een Klaramedewerker deelde over de racisme-ervaringen van haar zwarte partner.  Daar kwamen reacties op als:  Dit komt betuttelend over. Heeft zij wel recht van spreken? We hebben geen nood aan nog eens het verhaal van een blanke vrouw. Terwijl ik vind dat we nood hebben aan ALLE verhalen. Ik vind het jammer wanneer zulke getuigen de mond gesnoerd worden, ik begrijp de kwaadheid hierover, maar het bemoeilijkt de dialoog.”

"Ik ben mij niet bewust van mijn huidskleur als ik bij mijn man of bij mijn vrienden ben, maar ik ben mij wel van bewust van mijn kleur bij bepaalde blikken of in bepaalde situaties.  Zoals toen ik een huis wou huren en bewust een andere naam gebruikte omdat die blanker klonk. Ik ben vaak op mijn hoede.  Maar ik wil niet constant mensen ergens op wijzen, ik wil niet te luid zijn, ik wil niet ‘te’ zijn."

"Je hebt nazi’s, neonazi’s of mensen die de slavernij ontkennen. Je hebt ook mensen die je uitschelden in het verkeer en uitmaken voor 'vuile n*'.  Je hebt mensen die je zeggen: 'jouw breed neusje, dat vind ik niet mooi.' Je hebt mensen die je aanspreken in het Engels, terwijl je perfect Nederlands kan.  Dat zijn allemaal uitingen van racisme. Let op, ik  maak me daar soms ook schuldig aan. Het is al gebeurd dat ik in een nachtwinkel de eigenaar meteen in het Engels aansprak. Dan denk ik 'waarom maak ik, of all people, die fout?' Ik zou dan eigenlijk willen dat die uitbater mij daar op wijst zodat ik mij kan excuseren. Maar veel mensen schieten meteen in het defensief."

"Soms heb je het gevoel dat je als persoon van kleur echt in een verschillende wereld leeft. En dan denk ik aan dat woord privilege waar ik het soms moeilijk mee heb .  Privilege uit zich op verschillende manieren:  je achtergrond, je inkomen, je opleiding, je kleur maar ook je geslacht. De helft van de mensen met wit privilege zijn vrouwen, en die worden ook gediscrimineerd.  Maar jij zal als witte persoon makkelijker over straat kunnen lopen  zonder dat iemand je achtervolgt en je aanbiedt om je te prostitueren, jij zal bij de politie makkelijker met dingen wegkomen...  Ik zie vaak verbazing in de ogen van mensen als ik over mijn ervaringen met racisme vertel. Maar ik vind niet dat je je moet schamen omdat je niet weet wat wij allemaal moeten meemaken.

(lees verder onder de Instagram-foto)

Lees ook: